• 1970/78 Początki
Paris Saint-Germain FC został założony 12 sierpnia 1970r. (oficjalna publikacja w prasie – 27 sierpnia 1970). Stało się to dzięki około 20 tys. podpisów ludzi, zdesperowanych, aby zobaczyć w końcu elitarny klub piłkarski w Paryżu. W tym celu grupa lokalnych biznesmenów – Guy Crescent (dyrektor generalny Calberson) oraz Pierre-Etienne Guyot (wiceprezes Racing-Club de France), zwróciła się do dyrektorów Stade Sangermanois, aby stać się częścią jednego, wspólnego projektu.
Saint-Germain-en-Laye, które właśnie zdobyło awans do National (D2), pozwoliło na bazie ich klubu utworzyć nowe PARIS SAINT-GERMAIN, startując od tejże ligi w 1970/71 roku. Sukces był natychmiastowy; zdobycie tytułu mistrza i PSG obchodzi swoje pierwsze urodziny w pierwszej lidze. Sezon 1971/72 zakończono na 16. miejscu, jednak ważniejsze w historii klubu wydarzenie miało miejsce po sezonie – rozłam między Parisians i Sangermanois. Protoplasta dołączył do CA MONTREUIL i kontynuował życie w pierwszej lidze pod nazwą FC PARIS, a PSG otrzymał status amatorskiego klubu i musiał od początku męczyć się w trzeciej lidze.
Nie ostudziło to zapału zawodników PSG, którzy w sezonie 1972/73 zajęli drugie miejsce w swojej grupie i kiedy pierwszy Quevilly protestował w związku z regulaminem, stołeczny klub awansował do drugiej ligi.
W 1973/74 nastąpiły roszady – prezes Henri Patrelle ustąpił miejsca Danielowi Hechterowi i klub osiągnął status profesjonalnego. Nowy prezes zaczął swoją przygodę w klubie znakomicie, w Coupe de France (Puchar Francji) klub odpadł dopiero w ćwierćfinale (co jak na drugoligowca przyjęto jako sukces), a jeszcze lepiej powiodło się w lidze – 2. miejsce, dzięki któremu PSG podejmował Valenciennes w play-off do awansu do Ligue 1. Pokonani 2-1 na wyjeździe Paryżanie odgryźli się rywalom na Parc des Princes wygrywając 4-2 i dnia 4 czerwca 1974 awansowali do najwyższej ligi! Jak na ironię, w tym samym roku PARIS FC został zdegradowany, a PSG od tego czasu nigdy nie spadł z francuskiej pierwszej ligi.
• 1978/90
Nowe lata, nowe zmiany: Francis Borelli mianowany nowym prezesem klubu w styczniu 1978 roku.
PSG zaczęło wyrabiać sobie markę, poprzez konsekwentne kończenie sezonów na podium. Przełom nastąpił 15 maja 1982 – klub ze stolicy zdobył swoje pierwsze trofeum: PSG pokonał AS Saint-Étienne i zdobył Coupe de France (Puchar Francji), by w następnym roku dokonać tego samego, bijąc tym razem NANTES!
Po zakończeniu sezonu 1983/84 na czwartym miejscu, PSG ponownie zakwalifikował się do finału Coupe de France w 1985 roku, przegrywając jednak tym razem z Monaco. W 1986 roku nastąpiło historyczne wydarzenie – Paris Saint-Germain pierwszy raz zdobył tytuł MISTRZA KRAJU, ustanawiając nowy rekord 26 meczów bez porażki.
Sukces na froncie krajowym oznaczał dla PSG obecność na europejskiej scenie. Najlepszy wynik to ćwierćfinał Pucharu Zdobywców Pucharu w marcu 1983 roku.
• 1990-2006 Era Canal+
PSG poszukiwał nowych zwolenników do konfrontacji z długami, jakie opanowały klub. 13 grudnia 1990 Paryżanie sfinalizowali umowę z Canal+. Paris Saint-Germain przyjął status Public Company Sporting, której przewodniczył Pierre Lescure. Bernard Brochand został prezesem Stowarzyszenia PSG, natomiast prezesem klubu został Michel Denisot.
Z modernizacją klubu i i zmianą na doświadczonego trenera, w osobie Artura Jorge, nastąpiły doskonałe wyniki. To był początek nowej drogi dla klubu – świetny sezon 1992/93: 1/2 Pucharu UEFA, 2. miejsce w lidze i zwycięstwo w Coupe de France. Wspinaczkę po trofea kontynuowano w sezonie 1993-94: drugi tytuł mistrza Francji (nowy francuski rekord po przejściu 27 kolejnych meczów ligowych bez porażki).
W sezonie 1994/95 zatrudniony został jako trener Luis Fernandez, wspaniały gracz z klubu w 1980 roku. Już w pierwszym roku świętował z tym zespołem sukcesy – pierwszy w historii Puchar Ligi, jak również Coupe de France (Puchar Francji), czwarty raz w historii klubu. Niestety, mimo bardzo dobrej gry PSG musiał w półfinale Pucharu Zdobywców Pucharu uznać wyższość ekipy broniącej tytułu – AC Milan.
W 1995/96 PSG obchodził swoje 25. urodziny i szukał okazji do pierwszego trofeum na arenie międzynarodowej. Jubileusz został godnie uczczony, gdyż 8 maja 1996r. Paris Saint-Germain pokonał w finale Pucharu Zdobywców Pucharów Rapid Wiedeń 1:0 po golu N’Gotty i tym samym marzenia się spełniły, klub dołączył do elitarnego grona europejskich zwycięzców.
W 1996/97 oddano klub w ręce Ricardo Gomesa oraz Joëla Batsa. Pomimo młodego składu, nie udało się powtórzyć sukcesu z roku poprzedniego i w finale Pucharu Zdobywców Pucharów przeciwko Barcelonie klub okazał się gorszy. W lidze francuskiej już po raz czwarty zdobyto wicemistrzostwo, przyjęte jednak przez kibiców jako porażkę.
W sezonie 1997/98 klub walczył, aby utrzymać swój wysoki poziom. Po raz pierwszy w erze Canal+ klub został wyeliminowany przed ćwierćfinałem Ligi Mistrzów i zmagał się z wielkim wysiłkiem w całym krajowym sezonie ligowym – 8. miejsce. Trudny sezon, uświetniony dwoma trofeami na arenie krajowej, podnoszonymi przez kapitana Rai: Coupe de France i Coupe de la Ligue.
• 1998/99 Wszystko się zmienia
Po siedmiu sezonach na gorącym stołku, Michel Denisot oddał PSG pod przewodnictwo Charles Bietry (prezes Omnisports PSG od 1992 roku). Były dyrektor w Canal+ Alain Giresse, były członek francuskiej „Magic Four” (w tym Michel Platini, Jean Tigana i Luis Fernandez) jako trener. Poprzez kiepskie wyniki Giresse został zastąpiony w listopadzie przez Artura Jorge i Denisa Trocha, którego misją było wyjęcie klubu z bagna. Niestety, okazało się to bardzo ciężkim zadaniem i sezon ten, jak i następny okazuje się kompletną porażką.
2000-01. Anelka, Luccin, Dalmat … młode strzelby francuskiego pokolenia miały wznieść PSG na szczyt Ligue 1. Mimo obiecującego początku, głównie dzięki zapierającej dech w piersiach formie Laurena Roberta i Anelki, pierwsze przymrozki zimą szybko schładzają Paryżanom aspiracje do tytułu. W tym samym roku PSG zostało jednym z założycieli grupy G-14, zrzeszającej największe kluby Europy.
Na początku grudnia, trener Philippe Bergeroo ustąpił Luisowi Fernandezowi. „Kid Tarifa” zawsze był jedną z ulubionych postaci na Parc des Princes. Sześć miesięcy później, PSG zajął na mecie dziewiątą pozycję w lidze i jedynym, czym można się pochwalić to triumf w Pucharze Intertoto. Ale Luis stworzył ambitny i jednolity skład, z gwiazdami jak m.in. Cristobalo, Aloisio, Heinze, a przede wszystkim Ronaldinho. Wszyscy spodziewali się, że PSG powalczy o górną części tabeli, niestety rzeczywistość okazała się brutalna.
Na szczęście przyszedł sezon 2003-2004. Uzbrojony w nowego prezydenta i nowego trenera (Vahid Halihodzic) klub zdołał odnieść długo wyczekiwane przez kibiców sukcesy – po raz szósty zarówno wicemistrzostwo kraju, jak i Puchar Francji.
• 2006-2011 Colony Capital
W dniu 11 kwietnia 2006 Canal+ ogłosił definitywną sprzedaż swoich udziałów w klubie. Oficjalne przejęcie PSG stało się faktem z dniem 20 czerwca 2006. Pojawienie się nowych właścicieli (Colony Capital, Butler Capital Partners i Morgan Stanley) z Alainem Cayzac’em jako przewodniczącym spowodowało, że Paris Saint-Germain zaczął optymistycznie spoglądać w przyszłość, szczególnie, że już w pierwszym sezonie klub zdołał zdobyć Puchar Francji – piąty raz.
Jest to jednak nie tak fantastyczny rozdział w historii klubu, jakiego oczekiwali fanatycy, obfitujący w zaledwie trzy puchary w ciągu pięcioletniej działalności amerykańskich działaczy. W sezonie 2007-2008 pod wodzą Paula Le Guena klub omal nie spadł po raz pierwszy w historii z Ligue 1, walcząc o utrzymanie do ostatniej kolejki ligowej! Na osłodę dla kibiców, w tym samym sezonie zdołano wywalczyć wcześniej już wspomniany Puchar Ligi Francuskiej, pokonując w finale RC Lens 2:1 i awansując do europejskich pucharów.
Przed sezonem 2008-2009 dokonano zmiany prezesa – od tamtej chwili władzę sprawował Charles Villeneuve. Do klubu ściągnięto zawodników z uznanymi nazwiskami na arenie międzynarodowej, dzięki czemu zwiększyły się apetyty kibiców stołecznego klubu. Musieli się jednak obejść smakiem, gdyż sezon należało uznać za stracony, przegrany na każdym froncie. Prezesura Charles’a nie trwała długo, gdyż już po pół roku zrezygnował on ze sprawowanej funkcji. Po blisko miesięcznych negocjacjach, zdecydowano się na Sebastiana Bazina, przedstawiciela Colony Capital.
Kolejny sezon dla amerykańskich inwestorów, 2009-2010, to rok nieustannych walk z kibicami. Brak karnetów, losowe miejsca na stadionie, beznadziejna organizacja meczów wyjazdowych, co mecz zakazy – kibice mieli już dość, skandując o niezbędnych zmianach. Sportowo można uznać, że źle nie było – pod wodzą Antoine Kombouare zdobycie po raz ósmy Pucharu Francji, po dramatycznym finale z AS Monaco (1:0).
• 2011-? Qatar Sports Investments
W maju 2011 roku nowym właścicielem klubu został fundusz Qatar Sports Investments. Prezesem klubu został Nasser Al-Khelaifi. Katarczycy zwiększyli znacząco budżet klubu, dzięki czemu możliwe było przyjście wielu piłkarzy z uznanymi nazwiskami. Dzięki udanym transferom PSG kończył rundę jesienną sezonu 2011/2012 na pierwszym miejscu w tabeli, jednak 23 grudnia 2011 zwolniono trenera Antoine’a Kombouaré, którego zastąpił znany z sukcesów odnoszonych z AC Milan, włoski trener, Carlo Ancelotti. Ostatecznie sezon zakończony został na drugim miejscu; mistrzostwo o trzy punkty wygrał zespół z Montpellier.
W sezonie 2012/13 PSG zdobył pierwsze mistrzostwo za panowania Nassera Al-Khelaifiego. Do Paryża zakontraktowano znanego Zlatana Ibrahimovicia. Klub zaprezentował się również w Lidze Mistrzów, gdzie wygrał grupę i odpadł w ćwierćfinale po dwóch remisach z Barceloną (2:2, 1:1). Z klubu odszedł Carlo Ancelotti, któremu zaoferowano posadę w Realu Madryt. Na jego miejsce zatrudniono Laurenta Blanca.
Następny sezon, już pod wodzą Blanca przyniósł obronę tytułu mistrzowskiego, a także zdobycie Coupe de la Ligue (Puchar Ligi Francuskiej) oraz Trophée des champions (Superpuchar). W LM Paryż znów odpadł w ćwierćfinale. Na klub zostały nałożone kary i ograniczenia transferowe za złamanie zasad Finansowego Fair Play.
W sezonie 2014/15 Paris Saint-Germain uczynił historyczną rzecz. Paryżanie zdobyli wszystko co było do zdobycia na krajowym podwórku. Tak więc w ręce PSG powędrowało trzecie z rzędu, a piąte w ogóle mistrzostwo kraju, drugi raz z rzędu Coupe de la Ligue, Coupe de France oraz drugi raz z rzędu Superpuchar. Na arenie międzynarodowej PSG wystąpił w Lidze Mistrzów, gdzie po raz trzeci zakończył udział na ćwierćfinale (z Barceloną, porażki 1:3, 0:2).
W kolejnym sezonie 2015/16 Paris Saint-Germain obronił tytuł (był to szósty tytuł w historii), a także obronił Coupe de la Ligue oraz Coupe de France. W Lidze Mistrzów po raz kolejny nie udało się przebrnąć przez ćwierćfinał (dwumecz z Manchesterem City 2:2 i 0:1). Po sezonie odszedł Zlatan Ibrahimović stając się jedną z największych legend klubu w historii.
Kolejny sezon, tym razem pod wodzą Unaia Emery’ego to jedna wielka seria rozczarowań. Paryżanie pierwszy raz od 2012 nie zdołali zwyciężyć w ligowej kampanii. Przygodę z Ligą Mistrzów zakończyli z kolei na 1/8 finału (zwycięstwo z FC Barceloną w pierwszym spotkaniu 4:0, porażka w drugim 1:6). Jedynymi powodami do radości były triumfy w Coupe de France oraz Coupe de la Ligue.
Pomimo fatalnej klęski w poprzednim sezonie Unai Emery utrzymał się na stanowisku trenerskim. Paryżanie zdołali powrócić na szczyt w rozgrywkach rodzimej ligi, a także zdominować rozgrywki o Puchar Francji i Puchar Ligi Francuskiej. Po raz kolejny jednak kampania w Lidze Mistrzów zakończyła się klęską. Tym razem miejsce w szeregu PSG wskazał późniejszy triumfator, Real Madryt (dwie porażki, 1:3 oraz 1:2).
Sezon 2018/19 również można zaliczyć do jednego z najgorszych na przełomie ostatnich kilku lat. PSG nie zdołał obronić tytułu w Coupe de France oraz Coupe de la Ligue, choć wciąż zdominowali rozgrywki ligowe. Plany na udany sezon pokrzyżowały również kontuzje Neymara i Edinsona Cavaniego, pod których nieobecność Manchester United wyeliminował Les Parisiens z Ligi Mistrzów, dokonując jednego z najlepszych powrotów w historii turnieju (domowa klęska 0:2, zwycięstwo 1:3 na Parc des Princes).
Kolejny sezon zapowiadał się ekscytująco dla paryżan, którzy w przerwie dokonali kilku istotnych wzmocnień. Do drużyny dołączyli chociażby Sarabia, kapitalny wtedy Icardi, czy Abdou Diallo. Największym transferem okienka bez wątpienia był zdobywca Ligi Mistrzów – Keylor Navas, który miał zastąpić Gianluigiego Buffona. Kibice zacierali więc ręce na początek rozgrywek. Niestety, jak się okazało udało się rozegrać jedynie 27 kolejek po czym rozgrywki zostały zawieszone przez wybuch pandemii COVID-19. Do tego czasu paryżanom udało się wznieść Superpuchar Francji po meczu w Shenzen 3 sierpnia 2019 ze Stade Rennes.
Początkowo w marcu rozgrywki zostały jedynie zawieszone, jednak 28 kwietnia 2020, z powodu decyzji o przedłużeniu zakazu organizowania wydarzeń sportowych do końca sierpnia, podjętej przez Francuski rząd, rozgrywki zostały zakończone a PSG uznane za mistrza sezonu 2019/2020. Równie dobrze paryżanie poradzili sobie w Pucharze Francji. Dotarli oni do finału, który odbył się 24 lipca 2020, PSG zmierzyło się z Saint-Etienne i po bramce Neymara wygrało mecz 1:0. Paryżanie zdobyli więc w feralnym sezonie superpuchar, mistrzostwo i wzniosło trofeum za Puchar Francji. Pozostał tryumf w Europie…
Początkowo w rozgrywkach Ligi Mistrzów szło nam świetnie, wygraliśmy grupę z Realem Madryt i awansowaliśmy do 1/8 finału. Udało się odbyć jeden mecz, drugi rozegrano dopiero po wznowieniu rozgrywek. Mimo to PSG pewnie pokonało w dwumeczu Borussię 5:2 i przeszło do kolejnej rundy. Warto podkreślić, że pozostała część rozgrywek została rozegrana w formie turnieju i meczów bezpośrednich bez rewanżów. W ćwierćfinale trafiliśmy więc na Atalantę, którą udało nam się pokonać rzutem na taśmę strzelając dwie bramki w końcowych momentach spotkania. Żaden kibic nie zapomni tych emocji…
Paryżanom w Lidze Mistrzów szło nadzwyczaj dobrze i czuć było podniecenie związane z możliwością awansu do finału. Radość wzrosła tym bardziej, gdy trafiliśmy na RB Lipsk z którym PSG poradziło sobie bez problemów wygrywając 3:0. Niemożliwe stało się faktem, trafiliśmy do finału Ligi Mistrzów! Niestety, nasza piękna historia zakończyła się właśnie na ostatnim meczu… przegraliśmy, lecz niewiele zabrakło do zwycięstwa. Najbardziej boli fakt, że bramkę strzelił nam Kingsley Coman, nasz wychowanek… można jednak śmiało powiedzieć, że PSG nigdy nie było tak blisko ostatecznego tryumfu.
Przed kolejnym sezonem paryżanie nie dokonali większych wzmocnień, zarząd wyszedł zapewne z założenia, że zwycięski skład trzeba jedynie udekorować. Tymi wisienkami byli chociażby Danilo czy Florenzi, obaj wypożyczeni do Paryża. Nie dokonano jednak większych zmian w zespole przed rozpoczęciem sezonu. Jak sie okazało, był to jeden z najgorszych sezonów PSG w ostatnich latach i ostatni pracy niemieckiego szkoleniowca – Thomasa Tuchela. Zwolnienia dokonano na kilka dni przed sylwestrem roku 2020.
Na jego miejsce przyszedł Mauricio Pochettino, który już w pierwszym sezonie mocno nadszarpnął zaufanie kibiców tracąc mistrzostwo Francji na rzecz Lille. W Lidze Mistrzów PSG skończyło przygodę na półfinale i porażce z Manchesterem City. Jedyny puchar jaki udało się wznieć trofeum za wygraną w Pucharze Francji nad AS Monaco. Mimo to sezon ten był oznaczony ogromnym rozczarowaniem i nie do końca zrozumiałymi decyzjami personalnymi.
W pogoni za marzeniami o Lidze Mistrzów i po rozgrzani apetytów niedawnymi solidnymi występami w tych rozgrywkach zarząd klubu poszedł na całość w letnim okienku transferowym. Dokonał jednego z najbardziej spektakularnych transferów w tej dekadzie. Na Parc des Princes przybył król futbolu – Leo Messi. Poza nim do Paryża udali się Sergio Ramos, Gigi Donnarumma, Geroginio Wijnaldum i Achraf Hakimi. Tym samym w PSG powstała galaktyczna ekipa mająca podbić Europę, która po tych wydarzeniach nienawidziła nas jeszcze bardziej.
Niestety, główny cel jakim było zwycięstwo w Lidze Mistrzów rozpierzchł się już po 1/8 finału i srogiej lekcji futbolu od Realu Madryt. Podobnym rozczarowaniem okazał się Puchar Francji, który zakończyliśmy na tej samej fazie i przegranej w karnych z OGC Nice. Spora w tym „zasługa” Pochettino, który kompletnie nie radził sobie z ustawianiem drużyny i zmianami personalnymi. Brakowało mu też autorytetu co często objawiało się w wydarzeniach boiskowych. Jedynymi sukcesami w tym roku okazały się trytum w Ligue 1 oraz Superpucharze Francji. Patrząc na apetyty była to ogromna porażka wizerunkowa klubu.